ای مصحف ورق ورق! ای روح پیکرم!           آیـا تـویـی بـرادر مـن؟ نـیـست بـاورم

با آنکه در جـوار تو یک عــمر بـوده ام            نـشـناسمت کنون که تو هستی بـرادرم

پامال جور و دست خـوش کـینه ام ببـین            ای کشتی نجات، گذشت آب از ســرم

عـمر منی که از کف من رفته ای و من            بی تـو، گـمـان بـودن خود را نمی بـرم

ای خشک لب، کنار فرات از غمت ببین            دریـاست در کــنـار من از دیـدۀ تـرم

با کعـب نی کـنـند جـدا از تـوأم و لیک            از جان خویش بگذرم و از تو نگذرم

دیشب کـنار پـیـکـر پـاکت چهـا گـذشت            کاین خاک ها هـنوز دهد بوی مـادرم؟

دیدم که دست، ظلم تو را سنگ می زند            بگذاشتم دو دست خود آنگاه بر سـرم